Naam:
Margje Woodrow
Geboren: 15 april 1975 (Voor jullie ben ik waarschijnlijk in een soort oertijd opgegroeid. Geen telefoontjes, geen internet, geen PlayStation en Netflix) Tja…
Woonplaats: Ik woon samen met Geoff en en Holly (16), Bastaardhond Bobby en Teckel Tommy in Udenhout, Brabant. Micky (19) woont in Maine, USA. Om daar te voetballen en de opleiding Criminal Justice te doen.
Wat wilde ik worden: Hoefsmid (te klein), Journalist (uitgeloot)
Wat ben ik geworden: Leerkracht van groep 8. Ik vond het werken met kinderen geweldig. Vooral om hun op een creatieve manier les te geven, te praten en mijmeren over van alles en nog wat met elkaar. Grapjes maken, gezellige activiteiten verzinnen, het beste uit kinderen halen… ja, ik heb het erg naar mijn zin gehad in het onderwijs. Het was lastig om afscheid te nemen, maar nu vind ik het heel fijn om me volledig te kunnen richten op het schrijven van jeugdthrillers. En op het geven van lezingen en workshops op scholen.
Op het Kruisheren Kollege (mijn middelbare school) was ik niet de meest voorbeeldige leerling. Huiswerk maken, plannen, leren voor proefwerken… ik kreeg het niet altijd goed voor mekaar. (Was liever met andere dingen bezig en eerlijk gezegd hielp mijn hyperactieve brein ook niet altijd mee) Eén ding vond ik wel hartstikke leuk: boekverslagen schrijven. Ik las heel wat af. Oorlogsboeken, probleemboeken, romans… als ik ze maar zelf mocht uitkiezen. Toen had ik er echt nog geen idee van dat ik schrijfster zou worden. Waarschijnlijk vond ik het een onbereikbaar iets. Pas na een aantal jaar lesgeven aan groep 8 begon ik dingen die ik met mijn leerlingen meemaakte op te schrijven. Ik merkte dat ik hier heel blij van werd en ook dat ik er feeling voor had. Dus wilde ik meer en begon ik te fantaseren over een leven als schrijfster. Vanaf dat moment stroomde mijn hoofd vol met verhaalideeën.
Ik hou van:Snickers. Tony Chocolonely(nougat). Koffie. Mijn familie en vrienden. Muziek. Festivals. Hardlopen bij mooi weer. Padellen. Ben&Jerry’s. Mijn honden Bobby en Tommy. Series en films kijken. Podcast. Plots uitwerken. Lezen. De zee.
Ik gruwel van: Onrecht. Vals gekonkel. Ruzie. Opruimen. Stofzuigen. Spinnen. Kakkerlakken. Wormen. Maden. Hondenkak. Wintertenen. Files. Bobby’s overmatige haaruitval.
Eigenschappen: Eerlijk. Impulsief. Chaotisch. Loyaal. Ik help graag. Piekeraar. Doorzetter. Geduldig. Veel fantasie. (soms té) Sensitief. Lief. Creatief (surprises maken vind ik helemaal leuk).
Zou willen dat ik (beter) kon: Dansen. Zingen. Kijken naar enge of spannende scénes (óf ik loop weg óf ik houd een kussen voor mijn gezicht). Slapen, ik lig vaak uren wakker. Ordenen (ik maak eer al snel een zooitje van).
Series: Stranger things (OMG, die scène uit seizoen 4 met Max… wauw!) Normal people. Sex Education. The Fall. The Bridge. 13 reasons why.
Muziek: Nirvana. Pearl jam. Foofighters. Arcade Fire. Nothing but Thieves.
Films: Bridget Jones Diary. Intouchable. Trash. Pay it Forward. Good Will Hunting. Patch Adams. La vita é Bella. Aftersun.
Boeken/Schrijvers: Scandinavische thrillers. Roald Dahl. John Green. Erna Sassen. Ik vind het ook heel erg leuk om pas uitgekomen boeken van collega’s te lezen. Uit interesse en bewondering.
Vakantieland: Costa Rica.Spanje. Als het maar relaxt, vriendelijk en aan zee is. Ik hou ook van sportief avontuur. Zipline, Raften, Canyoning, Klimmen.
Droom/Wens: De Jonge Jury prijs winnen! Deze droom is in 2021 uitgekomen. Mijn jeugdthriller Fake trip won de prijs van De Jonge Jury 🙂 Heel bijzonder dat jongeren mijn boek uitkozen.
Boekverfilming! Ik wil heel graag leren om voor films en series te schrijven.
Onmogelijk, maar toch… oorlog, ziekte en pesten de wereld uit!
Inspiratiebronnen: Het triggert mij dat er afschuwelijke dingen kunnen gebeuren, zonder dat er van tevoren opzet in het spel is. Er wordt niet altijd nagedacht of je iets beter wel of niet kunt doen. Je doet het gewoon: impulsief en in een split second. Of omdat iemand je overrulet. Maar ben je meteen in-en inslecht als de gevolgen van je actie dramatisch zijn? Ik denk van niet. Geoff en ik hebben het er weleens over. Hij is strafrechtadvocaat. Het is zijn vak om mensen die de fout ingaan bij te staan in het strafproces. En het komt vaak voor dat het niet vanuit een slechte bedoeling fout is gegaan of uit de hand gelopen. Ook ik heb keuzes gemaakt die niet heel handig uitpakten. Oké, ik heb nooit iets strafbaars gedaan, maar toch… ik heb nog steeds (ook al is het meer dan twintig jaar geleden) spijt dat ik een proefwerk van mijn vaders bureau jatte. In eerste instantie dacht ik dat het mijn redding was. Maar de buikpijn en het schuldgevoel dat ik eraan overhield overstemde alles. Deze actie inspireerde mij om mijn eerste boek Examendeal te schrijven. In Kater gebruikte ik een feest dat ik ooit zelf gaf. (Wat ik beter niet had kunnen doen) Bij mij liep het aardig uit de hand, in het boek des te meer. Verwoest heb ik geschreven n.a.v. Stuk TV en Streetlab. Met mijn laatste groep 8 keek ik hier regelmatig naar. Maar goed, ik was meteen fan. Zo supergrappig! Ik wilde er iets mee en ik vroeg me af: wat als de dares, de opdrachten heel spooky, creepy en naar zijn. Wat dan? Snitch gaat over een stukgelopen vriendschap. Kun je iemand vergeven? Zou je iemand kunnen helpen die afschuwelijk is geweest tegen jou? Of denk je dan: wie de bal kaatst, kan hem terugverwachten?
Buitenspel En weer speelt een gemaakte keuze een rol. Jimmy heeft iets gedaan waar hij ongelooflijk veel spijt van heeft. Onder druk, dat wel. Maar toch: is het terug te draaien? In dit boek schrijf ik voor de eerste keer vanuit een meisje (Nynke) én een jongen (Jimmy). Ze wisselen elkaar af in het verhaal. Verliefd als ze zijn, worstelen ze ook met geheimen. Voor anderen, maar ook voor elkaar.
Fake Trip Toen ik een keer zag dat een voetballer vanaf de tribune enorm werd geschoffeerd en gediscrimineerd was ik geschokt. Niet omdat het nieuw was voor me. Maar het verdriet dat ik op het gezicht van deze speler zag raakte me enorm. Een paar dagen later reageerde het Nederlands Elftal. Frenkie de Jong en Wijnaldum renden bijvoorbeeld tijdens de wedstrijd naar de zijlijn en hielden hun armen naast elkaar. Ik kreeg kippenvel. Vond het een prachtig gebaar. Mijn kinderen zijn getint. Gelukkig hebben ze niet vaak te maken met discriminatie. Toch… ik zeg ‘niet vaak’, daarmee bedoel ik dat ze er wel mee te maken hebben gehad. In Fake Trip speelt het dus een rol. Ook heb ik veel schoolreis ervaringen verwerkt van jongeren die ik tijdens schoolbezoeken ontmoette. Wat spookten jullie uit? Hoe zou je weg sneaken? Wat (voor gruwelijks) kan er gebeuren als er een groepje op zo’n banaan over de zee scheurt? Maar er zit ook iets in Fake Trip dat ik zelf heb meegemaakt toen ik nog leerkracht was. Wat? Ik kan het niet zeggen, want dan ben ik aan het spoileren en dat zou jammer zijn. 😉
Ik houd alles wat er om mij heen gebeurt goed in de gaten. Of ik nou in de trein zit, door het bos wandel of in de supermarkt sta, mijn voelsprieten zijn altijd actief. Nu ik boeken schrijf, staan mijn zintuigen helemaal op scherp. Als leerkracht heb ik natuurlijk veel meegemaakt. Verdrietige, mooie, vervelende, grappige, aandoenlijke, feestelijke en pijnlijke dingen. De leerlingen deelden met mij en elkaar lief en leed. Ik hoorde, zag en wist een heleboel. Ik heb veel verschillende karakters leren kennen. Deze ervaring gebruik ik in mijn boeken. Niet letterlijk natuurlijk, want al mijn personages zijn verzonnen.
Tijdens de schoolbezoeken geven jullie mij veel input. Jullie vakantieverhalen en ervaringen met feestcampings komen terug in Smash. De superspannende paintball scènes zijn door jullie verzonnen. Ik heb ook veel tiktak promo’s en aftermovies op YouTube gekeken. Ik ben altijd op zoek naar iets nieuws, vandaar de QRcode in Smash. Op een gegeven moment kun je kiezen: lezen of luisteren. Mini spoiler: een JBLbox heeft daarmee te maken. Het onderwerp/thema, jezelf spiegelen, vergelijken met anderen, jezelf minder voelen dan een ander, onzekerheid; ik denk dat iedereen zich hier wel in zal herkennen. De een wat meer dan de ander, natuurlijk.
In Shame on you gaat een groepje vrienden stiekem in een huisje op een vakantiepark. De kick van het inbreken, het betrapt kunnen worden… ik weet niet of ik het had gedurfd, maar ik denk wel dat ik me had laten overhalen om mee te doen. Kanoën in het donker: o yes, dat lijkt me geweldig om te doen. 🙂 In dit verhaal speelt het cancelen van iemand een rol. Waarom? Omdat het me bezighoudt. Iemand die fouten maakt, mag best horen dat het fout was. Maar om iemand massaal via social media te veroordelen? Ik ben daar eerlijk gezegd niet voor.